مدح و ولادت امام زین العابدین علیه‌السلام
پنجم شعـبان رقـم زد روزِ بی‌مانـند را بر لبِ صاحب زمان زیباترین لبخند را بارشِ باران خـبر آورده این پیـوند را لحـظۀ شـیـرینِ مـیلادِ پـدر فـرزنـد را عشقِ سجّاده نشین بود و چه نورانی جبین خواند او را حضرت حق؛ أَنْتَ زَيْنُ الْعَابِدِينَ در قنوتش آیه‌ایه شوقِ استغـفار داشت در دل محراب با عرشِ خدا دیدار داشت اینچنین در هر زمان آرامشِ بسیار داشت در عبادت؛ خطِ مشی و سیره و معیار داشت از نگاهش شرحی از نهج البلاغه جاری است شک ندارم که صحیفه شیوۀ دینداری است ذکر خیرش هست تا روز قیامت ذکرِ لب ربّناهایش حلاوت داشت با طعمِ رطب چرخشِ تسبیح او حولِ مدارِ روز و شب شد علی‌بن الحسین و عشقِ با اصل و نسب هم رگ و هم ریشه‌ایم و شد برایمان عزیز هست ایرانی نسب از سمتِ مادر؛ گل بریز! دستِ حق ویرانگرِ ظلم و ستم آورده بود نور مطلق! آفتابِ خوش قدم آورده بود در طوافِ روی او خورشید، کم آورده بود محض سائل‌ها فقط لطف و کرم آورده بود داد با روشنگریِ خود به ظلمت خاتمه بود مـولـودِ چـهـارم از تـبـارِ فـاطـمـه |